Το ποτάμι

Διήγημα
του Αντώνη Σαμαράκη
Από τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται ελπίς (1954).

Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι, ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα. Δε χώραγε λοιπόν καμιά παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε τη διαταγή, θα πέρναγε στρατοδικείο.

Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης. Διέταξε γενική συγκέντρωση, όλο το τάγμα, και τους διάβασε. Διαταγή της Μεραρχίας! Δεν ήτανε παίξε γέλασε.

Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι.

Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί.

Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταγε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία.

Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε.

Το ποτάμι

Ο τρύγος

Αναδημοσίευση
Πηγή: Ιστοσελίδα servou.gr

Το αμπέλι και το κρασί αποτελεί μέρος της πανάρχαιης ιστορικής και πολιτιστικής ελληνικής κληρονομιάς. Είναι βέβαιο πως ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε για τη διατροφή του τα σταφύλια, από την εποχή του ορείχαλκου. Μετά τον κατακλυσμό, ο Νώε -λέει η Παλαιά Διαθήκη-, φύτεψε αμπέλι.    Στην Ομηρική εποχή η αμπελουργία ήταν πολύ ανεπτυγμένη, και ο Οδυσσέας χρησιμοποίησε το ξακουστό κρασί της Θράκης, για να μεθύσει τον Πολύφημο. Πολλές χώρες υποστηρίζουν πως αυτές ήταν η πρώτη Πατρίδα του αμπελιού και όλες σχεδόν απέδιδαν την ανακάλυψη και καλλιέργειά του σε κάποια Θεότητα. Οι Έλληνες είχαμε το Διόνυσο, οι πρώτοι Ιταλοί τον Κρόνο και αργότερα οι Ρωμαίοι το Βάκχο. Μεγάλοι ποιητές, γλύπτες, χριστιανοί υμνογράφοι και λαϊκοί καλλιτέχνες, τραγούδησαν, ζωγράφισαν και σκάλισαν το ωραίο φυτό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Ο τρύγος

Δώδεκα χρόνους έκανα - Παραδοσιακό τραγούδι

---

Δώδεκα χρόνους έκανα - Παραδοσιακό τραγούδι

Ταξίμ Ζεϊμπέκικο - Η μαγκιά και οι Ρεμπέτες

Η μαγκιά και οι Ρεμπέτες
Αναδημοσίευση
Πηγή: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=10260

Και έτσι για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τον παρεξηγημένο όρο ρεμπέτης, παρακάτω θα διαβάσετε μια διαφορετική άποψη ...

τις λέξεις ρεμπέτης και ρεμπέτικη ζωή ...τις έφεραν εδώ οι πρόσφυγες Mικρασιάτες, όπως κι άλλες πολλές τούρκικες λέξεις που με το χρόνο ελληνικοποιήθηκαν και καταχωρίστηκαν στο ελληνικό λεξιλόγιο. H έννοια αυτής της λέξης στην τουρκική γλώσσα δεν είναι καλή, διότι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που ζει άσωτη και αλήτικη ζωή.

Στην Eλλάδα όμως η λέξη ρεμπέτης αποδόθηκε σ' αυτούς που ζούσαν ανέμελη ζωή. Δηλαδή στους γλεντζέδες, στους σπάταλους, στους τζογαδόρους, στους αγαπητικούς της παλιάς εποχής και γενικά σ' όλους αυτούς που με κάθε τρόπο απολάμβαναν τη ζωή γλεντώντας ποικιλοτρόπως και δεν τους ενδιέφερε το μέλλον, η αποταμίευση, η σταδιοδρομία και η δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. "Aς περάσουμε καλά σήμερα κι έχει ο Θεός για αύριο". Aυτό ήταν και είναι το πιστεύω του ρεμπέτη. Aπό το 1930 και μετά, σε πολλά τραγούδια αναφέρεται ο ρεμπέτης ή η ρεμπέτικη βραδιά, που εννοεί τον ανέμελο γλεντζέ ή τη βραδιά που είναι γεμάτη από πιοτά, χορό, τραγούδια και καλή παρέα. Eίναι τρόπος ζωής το να ζεις ρεμπέτικα.

Ταξίμ Ζεϊμπέκικο - Η μαγκιά και οι Ρεμπέτες

Federico Garcia Lorca - (Ν. Καββαδία)

Ο Καββαδίας, γνωστός για την αριστερή του ιδεολογία στηλιτεύει και καταδεικνύει με τον πιο έντονο και γλαφυρό τρόπο το θάνατο του ποιητή Φ.Γ. Λόρκα από τον φασιστικό στρατό του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο. Περιγράφει, επίσης, την εκτέλεση 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή και την στυγνή σφαγή του ανδρικού πληθυσμού στο Δίστομο από ναζιστές και ταγματασφαλίτες.
Το ποίημα αυτό, είναι στην ουσία ένας ύμνος κατά του φασισμού.

Aνέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήταν δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλουζε ακαμάτης τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πικάσσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
Τραβέρσο ανάποδα -πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλει.

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές,
τότες που σ' έφεραν κατσίβελε στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσαμε έν' αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό κα ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μεσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημη αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

---

Federico Garcia Lorca - (Ν. Καββαδία)