Διαδρομή προς το χωριό Σέρβου - Slideshow          ΧΔ

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

on Δημοσίευση σχολίου

Αγία Πετρούπολη - Εικονική περιήγηση με Πανοραμικές φωτογραφίες 360º


ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ
Για να κινηθείτε προς κάποια κατεύθυνση της φωτογραφίας: ΚΛΙΚ και σύρατε προς την κατεύθυνση αυτή.  ZOOM IN/OUT με τη χρήση των εικονιδίων (+) (-) Για επισκόπιση σε «Πλήρη Οθόνη» κλικ στο κουμπί FULLSCREEN
Κλικ στην κατωτέρω φωτογραφία για να συνδεθείτε.




Share/Bookmark
on Δημοσίευση σχολίου

Η Παναγία Σουμελά - Video

Η Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά, είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.
Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς.
Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα.
Tο σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο. H ανθρώπινη λογική αδυνατεί να απαντήσει στο θέαμα που βλέπουν και οι σημερινοί ακόμη προσκυνητές, να αναβλύζει αγιασματικό νερό μέσα από ένα γρανιτώδη βράχο.
Oι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστο το μοναστήρι όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους που ακόμη συνεχίζουν να το επισκέπτονται και να ζητούν τη χάρη της Παναγίας.
Πηγή: Wikipedia
Video





Share/Bookmark

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

on Δημοσίευση σχολίου

Σέρβου Αρκαδίας - Ο ναός της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου»

Αναδημοσίευση
Πηγή: https://www.servou.gr


Χ. Αθ. Μαραγκού
"......κι ο ήλιος γέρνοντας στην δύση, μπροστά στου ιερού την πύλη
μπαίνει δειλά να προσκυνήσει κι ανάφτει υπέρλαμπρο καντήλι...."

thea_apo_Boria_640Το κέντρο του χωριού η Ράχη, κοσμείται από έναν υπέροχο Ναό ο οποίος θεμελιώθηκε το έτος 1930, στην θέση άλλου παλαιότερου βυζαντινού ναού εγκαινιάσθηκε το 1964, ως απλός Ναός και συνεχώς βελτιούμενος σήμερα εμφανίζεται σαν κόσμημα άριστης αρχιτεκτονικής, άριστης τεχνικής, και παρά τις μεγάλες ταλαιπωρίες θεωρείται από τους καλλίτερους της περιοχής.    Με ένα αρμονικό κωδoνο-ωρολογο-στάσιο, με εξωνάρθηκα με δάπεδο κοσμούμενο με αντίγραφο του σχεδίου του δαπέδου του ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής, με κυλικείο και αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και με μια υπέροχη, ευρύχωρη και θεαματική πλατεία. Σε υψόμετρο 1111 μέτρων, σε ευθεία απόσταση 5, 10, 20, 40 χιλιομέτρων ατενίζει τον Αρτοζήνο, το Λύκαιο, το Κωτύλιο, το Επιτάλιο, παρακολουθεί τα μαγευτικά στριφογυρίσματα του Αλφειού δυτικά στην Σμέρνα, την Ολυμπία, την Αλφειούσα....και δέχεται τις ροδοκόκκινες ανταύγειες του Ιονίου Πελάγους στο ηλιοβασίλεμα.

Share/Bookmark

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

on Δημοσίευση σχολίου

Πικραμένος αναχωρητής - Ποίημα

 Ποίημα: Νικηφόρου Βρεττάκου

Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα
του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,
ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λυώσει όπως το χιόνι.

Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου και στριφογυρίζεις
άνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αυγερινέ μου!

Φέξε το ποροφάραγκο! Βοήθα ν' ανηφορήσω!
Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες!
Κι ανάμεσα στις δυο ζαλιές το ματωμένο στέφανο!

Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!
Κοιτάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,
ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,
να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών!


Video




Share/Bookmark

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

on Δημοσίευση σχολίου

Το κελάηδημα της τσίχλας

Διήγημα: Κώστα Βάρναλη

Τσίχλα την παρανομιάζανε στο χωριό την Αννούλα. Κι έζησε και πέθανε τσίχλα.
Ήτανε μιας μπουκιάς ανθρωπάκι. Αδύνατη, με ψιλά κανιά, δίχως βάρος, πετούμενη. Δεν περπατούσε — πήδαγε κ έτρεχε.
Αλλά για ποιο χωριό μιλάμε;
Για έν’ από κείνα τα βουνίσια, που σκαρφαλώνουνε στην πλαγιά του βουνού κι είναι όλα τα ίδια. Όμορφα, μα φτωχά και μίζερα κι αφημένα στην τύχη τους κι από θεούς κι ανθρώπους.
Μια ρεματιά στην κατηφοριά με τις κόκκινες ροδοδάφνες και μια γιδόστρατα, που φέρνει μες από το δάσος των πεύκων στην κορφή του βουνού. Τόσο απόμερο, ξεχασμένο χωριό, που σχεδόν είχε κι αυτό ξεχάσει τ’ όνομά του.
Δεν του χρειαζότανε, λες και του ’πεφτε βάρος.
Αλλ’ όσο τους λείπουνε των μικρών αφτών χωριών πολιτισμός, φροντίδα και χορτασιά, τόσο τους περισσεύ’ η ψυχή. Ψυχή του λαού.
Είμαστε στον τελεφταίο χρόνο της Κατοχής.
Το χωριό, που λέμε, βρισκότανε στα σύνορα των δυο Ελλάδων: της λεύτερης και της συνεργαζόμενης. Αλλά προς τα εδώ.
Ένα γερμανικό φυλάκιο προσπαθούσε με τους ναζήδες τους δικούς του και τους τσολιάδες τους «δικούς μας» να μποδίζει τη λευτεριά να κατέβει απ’ την κορφή του βουνού προς τα κάτου - στον κάμπο. Γιατί κει ψηλά στην κορφή του βουνού είχανε φωλιάσ’ οι αγωνιστές του έθνους κι ετοιμάζανε «καλά Χριστούγεννα» για τους εχθρούς.

Share/Bookmark

Αρτοζήνος το μυθικό βουνό




Δημοφιλείς αναρτήσεις

Επικοινωνία