του Κωστή Παλαμά
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια.
Μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.
Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.
Οι πατεράδες μας άφησαν και κληρονομήσαμε το περιβόλι, την Ελληνική Γη!!... Ελεύθερη βαρών, ανυποθήκευτη, με γόνιμο χώμα, με εύκρατο αέρα, αδέσμευτο νερό και ήλιο!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα τα πάντα σε επισφάλεια… και αυτή ακόμα η ελπίδα… Τώρα αλίμονο… Πουλιέται η Γη…
Γιατί οι ακάματοι κληρονόμοι, την υποθηκέψανε για την πρόσκαιρη καλοπέραση τους…
Και ποιος, ποια Γη, γεννήματα θα γεννήσει;…
Που θα βρεθεί το χώμα, το νερό, ψωμάκι για να κάνει, να γεννήσει; Όλα μπορεί μέχρι τώρα να τα έχει φτιάξει ο άνθρωπος, όμως χώμα και αίμα δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να φτιάξει…
Τότε οι περισσότεροι, ή, σχεδόν όλοι οι Γορτύνιοι της σειράς μου έχουν νιώσει για καλά την πείνα, την δίψα, την οδοιπορία, στην κάψα του καλοκαιριού, στην κούραση όλου του χρόνο αλλά και το κατακαλόκαιρο…
Όταν τότε υπήρχε στο σακούλι το ξεροκόμματο το ψωμί που δεν το κόλαγε ο γκράς, όταν βρισκόμαστε σε ελεύθερα νερά βρέχαμε το ψωμάκι και το τρώγαμε…
Ήταν το δικό μας ψωμάκι!...
Ήταν από τα κόπια μας!...
Όχι με δανεικά αλεύρια…
Τότε λέγαμε είμαστε καλά, σαν στον παράδεισο!!...
Παίρναμε θάρρος, ελπίζαμε σε κάτι… και συνεχίζαμε τον αγώνα της ζωής και ξεπερνούσαμε τις δυσκολίες… Τώρα οι νέοι μας θα ξεφύγουν τις παγίδες;…
Θα νοιώσουν δυνατοί και θαρραλέοι;…
Και που θα βρουν Γη να την καλλιεργήσουν;
Νερό να την ποτίσουν;..
Αφού θα είναι υποθηκευμένη, πουλημένη;
Επισφάλεια τώρα στα πάντα…
Μόνο οι γνώσεις που είναι καλά κλειδωμένες στο νου του κάθε ενός, αυτές είναι η ασφάλεια του, αυτές είναι η ελπίδα του, αυτές η προκοπή του, όταν ο Θεός, μας, τους, χαρίζει την υγεία τους!...