Από το βιβλίο του Ιερέα Χρήστου Αθ. Κομνηνού «ΛΥΚΟΥΡΕΣΗ – ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1996»
Οι κάτοικοι του χωριού από παλαιότερους χρόνους και μέχρι το 1970 είχαν βασική ενασχόληση τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Περίμεναν το φθινόπωρο, αρχές του Σεπτέμβρη, να βρέξει, να ετοιμάσουν τα αλέτρια, τα ζυγονόμια, το ζυγό, τα λουριά.
Τα λουριά που ήταν στο ζυγό με το γούζι, ήταν από τομάρι γίδας. Το έβγαζαν λουρί όχι πολύ πλατύ. Στη συνέχεια το ξύριζαν να φύγει η τρίχα και μετά έπλεκαν δέκα λουρίδες μαζί. Άφταστη σε αυτή τη δουλειά η γιαγιά μου, η Νικόλακαινα. Αυτά με το γούζι στο μέσο του ζυγού συνδέονταν με το αλέτρι. Περνούσε το αλέτρι μέσα στο γούζι.
Μπροστά ήταν η τρύπα του αλετριού. Περνούσαν μέσα την λεγόμενη πρόκα, φτιαγμένη από ξύλο, και γινόταν η ένωση ανάμεσα στο ζυγό και το αλέτρι. Έδεναν και τις τριχιές για τράβηγμα, τις αλυσίδες που ήταν μαζί με τα ζυγονόμια, φορεμένα στο λαιμό των μουλαριών και το ζευγάρι έτοιμο να οργώσει.
Σπάρτα σε ανθοφορία
