Διαδρομή προς το χωριό Σέρβου - Slideshow          ΧΔ

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Το τραγούδι της πλατείας





Share/Bookmark

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Το χτύπημα και ο θάνατος - (Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα)






Share/Bookmark

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Το τρελοβάπορο - (του Οδυσσέα Ελύτη)


Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος - (Οδυσσέα Ελύτη)  


Επίκαιρα και Διαχρονικά !!!

Share/Bookmark

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Η Έρημη Χώρα - Θ. Σ. ΕΛΙΟΤ (1922)


Share/Bookmark

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Η κλεψιά

Αναδημοσίευση
Πηγή:  Blog Μυγδαλιά Αρκαδίας (mygdalia.blogspot.com)

Από το βιβλίο του Θ.Γιαννόπουλου
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ


Η κλεψιά σήμερα στο χωριό αποτελεί απλή ανάμνηση. Δεν ήταν όμως το ίδιο στα παλιότερα χρόνια.
Τότε κυριαρχούσε το σύνθημα «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις». Κι η πραγματικότητα έλεγε πως «όποιος δεν έκλεφτε, δεν έζηγε». Το να κλέβεις δηλαδή στα χρόνια εκείνα ήταν ανάγκη επιβίωσης, ζωής.
Φυσικό λοιπόν ήταν η κλεψιά ν’ αντιμετωπίζεται σαν ένα συνηθισμένο φαινόμενο αναπόσπαστα δεμένο με τη ζωή της εποχής. Έκλεβαν σχεδόν όλοι, όσοι βέβαια μπορούσαν, λαϊκοί και… ιερωμένοι. Κι έκλεβαν, χωρίς διάκριση, απ’ όλα κι απ’ όλους. Από άλογα, βόδια, γίδια, πρόβατα, γουρούνια ως κότες, απίδια, καρύδια, σύκα κι ό,τι άλλο τους χτύπαγε στο μάτι και στην όρεξη. Κι έκλεβαν από συγγενείς, φίλους, σμίχτες, χωριανούς, κοντοχωριανούς, όπου έφτανε η ακτίνα δράσης καθενός.

Share/Bookmark

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Μάνος Χατζηδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Το χαμόγελο της Τζοκόντας (1/2)


Το χαμόγελο της Τζοκόντας (2/2)




Share/Bookmark

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Ξέλαση - Ένα υπέροχο έθιμο αλληλοβοήθειας και αρμονικής συνύπαρξης στην ορεινή Τριφυλία

Αποσπερού έχει ξέλαση
στης Μήτραινας τ' αλώνι...

Ποίημα: Παναγιώτη Μελτέμη από τη Συλλογή "τα Χωριάτικα" 1957

Share/Bookmark

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

on Δημοσίευση σχολίου

Ελλαδογραφία - (Μ.Θεοδωράκη - Ν.Γκάτσου - Μ.Χατζηδάκι)

Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης

Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως. Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως. Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία του λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος.

Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.

Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικά φύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος πόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου, εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως, αλλ' αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης, αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασαν δι' ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος.

Στο Σούλι και στην Αλαμάνα
κάναμε φως τη συμφορά
θα μας θυμούνται τάχα μάνα
καμμιά φορά;

Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας, ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους. Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή και οι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικών ορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν την Αχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας. Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ' ιδίαν εκάγχασαν- ακριβώς όπως αι Αθήναι.

Χτυπάτε της οργής προφήτες
καμπάνα στην Καισιαριανή
νά 'ρθουν απόψε οι Διστομίτες
νά 'ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί
με σπαραγμό κι απελπισία
για τη χαμένη τους θυσία.

Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω; Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να προεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδιον, αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;


Share/Bookmark

Αρτοζήνος το μυθικό βουνό




Δημοφιλείς αναρτήσεις

Επικοινωνία