Η γριά η βαβά μ’

Ποίημα: του Ζαχαρία Παπαντωνίου

Η γρηά η βαβά μ’, καλά ύστιρ’ να, / ταϊρνά ταϊρνά

σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά, / η βάβου η γρηούλα η αφιντιά τ’ ς

πήγι μι τ’ ρόκα στ’ ν αγκαλιά τ’ ς / κι έκατσι ’κειά κουντά στ’ φουτιά τ’ ς.

Κι’ οι τέσσερ’ π’ θα μας παν, αλλοί, / ταϊρνά ταϊρνά

στουν άλλουν ύπνου, (ώρα καλή) / κι οι τέσσιρ’ π’ θα μας παν ουλ’ νους

κι τ’ ς παραλήδις κι τ’ ς αλλ’ νους / φέρανι, τ’ ν κάσσα τ’ μακρυά

κι ήρθαν κι τ’ς είπαν «Άϊτι, γρηά».

— Πιδιά μ’, ναρθού μιτά χαράς, / ταϊρνά ταϊρνά

σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά, / βουλήθη να μι παρ’ ου Θιός; Δόξα σοι Κύριϊ των Δυνά— / Πιδιά μ’, ναρθού να πάου καλιά μ’…

Σταθήτι να τιλειώσου τ’ δ’ λιά μ’!

— Ως που να γνέεις κυρά βαβά, / ταϊρνά ταϊρνά

κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά, / ως που να γνέεις θα μας νυχτόεις

κι είμαστι λίγου βιαστικοί,

Σι καρτερούμι αν θα μας δόεις / πεντι παγούρια μι ρακί.

— Ρακί δεν εχου στου κατώι… / ταϊρνάϊ ταϊρνάϊ

κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει. / — Δο μας παρά κι αυτός κιρνάει!

— Έχου σι κείνου του τσουράπ’… / Τουν πήραν τουν παρά κι χραπ! παν, κουρνιαχτός, στου μαγαζί / κι αφ’ καν τη γρηά τ’ βαβά μ’ να ζη.

Μια ουκά, δυο ουκάδις, τρεις, χάι, χάι! / ταϊρνάι, ταϊρνάι,

έρμου ρακί πώς γαργαλάει! / — Βίβα, ορέ, βίβα κι άλλη μια!

Τάπα κι οι τέσσιρ’ στου μιθύσ’… / Τη βάβου μ’ τ’ ν έχ’ νι αλησνονήσ’.

Κι η βάβου απ’ ώγνιθι πουλύ, / ταϊρνάι, ταϊρνάι,

τ’ν ιπήρι ου ύπνους σαν του π’λί / ικειά στ’ φουτιά τ’ς απ’ γίν’κι στάχτ’

κι μάτα τ’ν αφ’κι σαν του π’λί / κι μάτα γύρ’ σι η γρηά τ’ αδράχτ’.

— Άϊντι κι νύχτουσι γρηά! (γύρ’ σαν κι οι τέσσιρ’ πω!, πω! πω!

μ’ ένα χαρούμενο σκουπό / βαϊζουντας σα δω, σα κει,

τύφλα και σκνίπα απ’ του ρακί) / αεί να σι πάμι – τράϊ – λα – λα!

στα κυπαρίσσια απ’ κατ’ τα ψ’ λα.

Κι μι κουτρώνια κι σφυριά / ταϊρνά γκα! γκοπ!

ταϊρνά γκαπ! γκουπ! / κι μι σκιπάρνια κι σφυριά

βάλανι στ’ ν κάσσα τα καρφιά / κι τ’ ν κάρφουσαν απ’ κατ’ απ’ παν’

κι τ’ σήκουσαν, γιε μ’, κι παν.

Κι απ’ του μιθύσ’ χάι, χάι, χάι, χάι! / ταϊρνά, ταϊρνά,

κι όπως δε γλέπαν ούτι τ’ μύτ’ τ’ς / η κάσσα τ’ς φαίνουνταν βαρειά

κι δεν κατάλαβαν τη γρηά / πως τ’ν αλησμόν’σανι στον σπίτ’ τ’ς!

Κι η γρηά η βαβά μ’ / ταϊρνάι ταϊρνάι

Στου χέρ’ τ’ς τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει / Η γρηά μι τ’ άσσουστα υστιρ’να

— Δόξα σοι, Κύριϊ των Δυνά— / Η γρηά η βαβά μ’ η αφιντιά τ’ς

Γνέθ’ κι θα γνέθ’ κουντά στ’ φουτιά τ’ς.

---

Η γριά η βαβά μ’