Νέος χρόνος 2012 - Ευχές και πυροτεχνήματα

Χρόνια Πολλά και Καλή χρονιά.
Με την άφιξη του νέου χρόνου συνηθίζουμε να ανταλλάσσουμε ευχές και προσπαθούμε να μεταδώσουμε ένα κλίμα αισιοδοξίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βοήθημα για να πορευτούμε και αυτή τη χρονιά, που όλοι γνωρίζουμε ότι θα είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη.
Μέσα στο χρόνο αυτό θα γίνουν εκλογές και θα κληθούμε να εκλέξουμε και πάλι εκείνους που θα θελήσουν να θυσιαστούν - για μια ακόμη φορά - για να μας σώσουν.
Όλοι μας έχουμε πάρει το μάθημα που μας αξίζει και σίγουρα έχουμε καταλάβει ποιοί είναι εκείνοι που οδήγησαν την πατρίδα μας σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση και μας έχουν κάνει περίγελο και παράδειγμα προς αποφυγή σε όλο τον κόσμο.
Θα μας δοθεί η ευκαιρία να εκφραστούμε και να δώσουμε στους υποψήφιους σωτήρες μας να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να παραπλανούν και να ξεγελούν τόσους πολλούς για τόσον καιρό.
Αυτό σίγουρα δεν είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα αλλά δυστυχώς δεν έχουμε και πολλές επιλογές, αφού φρόντισαν να δημιουργήσουν το κατάλληλο νομικό πλαίσιο της ατιμωρησίας και και των παραγραφών επιβεβαιώνοντας στην πράξη την αλήθεια των παροιμιών που λένε:
«Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει» και «Βόηθα με φτωχέ να μην σου μοιάσω»
Ειδικά λοιπόν για αυτόν τον χρόνο σας ευχόμαστε, εκτός από τα συνηθισμένα και καθιερωμένα, καλή μνήμη και σωστή κρίση για να εντάξουμε τους ανωτέρω στη θέση που τους αξίζει.
Ας γιορτάσουμε τον καινούργιο χρόνο και με πυροτεχνήματα.
Σε επίπεδο εικονικής πραγματικότητας βέβαια για να μην αυξηθεί το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και κατηγορηθούμε ότι εμποδίζουμε τη δημιουργία του πρωτογενούς πλεονάσματος !
Κλικ στην κατωτέρω εικόνα για έναρξη.

Πυροτεχνήματα

Ἐμεῖς εἴμαστε σάν τούς δυστυχισμένους κατάδικους πού καλοπιάνουνε τόν δήμιό τους, σάν τούς μονομάχους τῆς Ρώμης πού χαιρετούσανε τόν Καίσαρα, πρίν νά σφάξει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, κράζοντάς του: “Χαῖρε, ὦ Καῖσαρ, οἱ μελλοθάνατοι σέ χαιρετοῦνε”! Ἔτσι, κ’ ἐμεῖς, χαιρετᾶμε τόν καινούριο Χρόνο πού θά μᾶς πάει πιό κοντά στό στόμα του γιά νά μᾶς φάγει, καί χοροπηδᾶμε καί τραγουδᾶμε οἱ δύστυχοι, σάν τά σαλιγκάρια τοῦ Αἰσώπου, τήν ὥρα πού ψηνόντανε.
Απόσπασμα από το άρθρο του Φώτη Κόντογλου "Ο Χρόνος και ο κόσμος της φθοράς"