Στην άκρη του κήπου μου υψώνεται, ένα δέντρο,
όπου χειμώνα-καλοκαίρι, φωλιάζουν τα πουλιά.
Είναι ψηλό και λυγερό, κυπαρίσσι αιωνόβιο,
από προπάππου φυτεμένο, εκείνα τα χρόνια τα παλιά.
Παιδί, θυμάμαι, μάθαινα από τους μεγάλους ιστορίες,
για όλους εκείνους που το πότισαν,
για λύπες, αγάπες και χαρές από τρεις γενιές,
που ήρθαν και πέρασαν, τα μυστικά τους πίσω άφησαν.
Πολλές φορές, τις βραδιασμένες ώρες,
κοιτώντας το δέντρο, τη βουερή σιωπή του συλλογιέμαι,
και το σκοτάδι που σιγά-σιγά το περιτυλίγει,
φτιάχνει ένα μυστήριο τοπίο, διάφανο, γκρι-μενεξεδή.
Κάποτε, σαν πέφτει η ομίχλη, το δέντρο μια νεράιδα σχηματίζει,
ψηλόλιγνη, με αύρα από κόσμο αιθέριο, αλαργινό,
κι άλλοτε, έναν λυγερόκορμο νέο, που τον ορίζοντα ατενίζει,
κι είναι το βλέμμα του γήινο, βουβό και σκεπτικό.
Άλλες φορές, στον ορίζοντα μακριά, ανοίγεται ένα πέλαγο,
σμάρια πουλιά, κατάρτια που αρμενίζουν με πάλλευκα πανιά,
κι άλλες πάλι, καράβια τρικυμιασμένα που πλέουν στο αβέβαιο,
αναζητούν γαλήνη στην ολόδροση του δέντρου αγκαλιά.
Αγνώ
22-7-2018
22-7-2018
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου