Διαδρομή προς το χωριό Σέρβου - Slideshow          ΧΔ

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Η άλωση ή η σφαγή της Τριπολιτσάς: 23 Σεπτεμβρίου του 1821

Πόλεμος της Τριπολιτζάς και των πέριξ αυτής χωρίων.
Πίνακας του Παναγιώτη Ζωγράφου με την καθοδήγηση του Μακρυγιάννη.
Άλωση ή Σφαγή της Τριπολιτσάς ονομάζεται η άλωση της πόλης της Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, επτά μήνες μετά από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, από τον στρατό των Ελλήνων κάτω από την αρχηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και η σφαγή μεγάλου αριθμού Τούρκων .
Η άλωση της Τρίπολης ήταν μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία των επαναστατημένων Ελλήνων στον αγώνα επικράτησής τους στην Πελοπόννησο αλλά η μεγάλη σφαγή που ακολούθησε ήταν ένα ιδιαίτερα μελανό σημείο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 ο οπλαρχηγός Δούνιας από την Κυνουρία κατάφερε να σκαρφαλώσει στα τείχη και να ανοίξει την πόρτα του Αναπλιού και οι δυνάμεις των επαναστατημένων Ελλήνων υπό την αρχηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη κατέλαβαν την Τρίπολη. Η σφαγή που ακολούθησε την κατάληψη της πόλης από τον στρατό του Κολοκοτρώνη ήταν τρομακτική: επί τρεις ημέρες οι Έλληνες σφαγίαζαν τους αμάχους Τούρκους και Εβραίους, τις γυναίκες, τα παιδιά και τα βρέφη, αφού προηγουμένως βίασαν, βασάνισαν, εκπαραθύρωσαν, έκαψαν και λεηλάτησαν. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν 2.000 Εβραίοι και 30.000 Τούρκοι. Κατά τον J. M. Wagstaff τα θύματα αριθμούσαν "ανάμεσα σε 10000 και 15000".Κατά την Σύγχρονο Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη οι σφαγιασθέντες ανέρχονταν σε περίπου 12000 .Σύμφωνα με τον συνεκδότη της Encyclopedia Americana Thomas Gamaliel Bradford τα θύματα ήταν 8.000, ενώ κατά τον Τόμας Κέρτις τα θύματα ήταν 6.000.
Για τη σφαγή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει χαρακτηριστικά στο ημερολόγιό του: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο χιλιάδες. Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Ελληνες εσκοτώθηκαν εκατό.».

Share/Bookmark

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Βασίλης Τσιτσάνης, Μπορεί να το 'χουν πλανέψει



Share/Bookmark

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Φαράγγι της Γκούρας: Το Σπήλαιο/Πύργος "του Γιαννακούλη" (7 πατώματα)

Στο φαράγγι της Γκούρας, ανάμεσα στα χωριά Λυσσαρέα, Κοκκινοράχη και Αετοράχη Γορτυνίας, στην περιοχή "Φούσια" ή "Τα βράχια της Παναγίας" που ανήκει στη Λυσσαρέα, βρίσκεται η σπηλιά "του Γιαννακούλη" ή "Ο Πύργος  με τα 7 πατώματα".
Πρόκειται  για ένα πυργόμορφο κτίσμα που κτίστηκε, σε κατακόρυφο βράχο του φαραγγιού (κατα πάσα πιθανότητα τον 18ο αιώνα) και χρησιμοποιήθηκε ως ύστατο καταφύγιο για τη σωτηρία των Ηραιατών κατά τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
To σπήλαιο αυτό εξερευνήθηκε και χαρτογραφήθηκε από  5μελή ομάδα του Σπηλαιολογικού Συλλόγου  ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο στις 2-3/5/2009,  και  συντάχθηκε λεπτομερής έκθεση, από τον κ. Βασίλη Τουντόπουλο, στην οποία εμπεριέχονται και αρκετές φωτογραφίες.

Για να διαβάσετε το έγγραφο αυτό, σε μορφή PDF (μέγεθος αρχείου 5.49 MB)    ΚΛΙΚ ΕΔΩ



Share/Bookmark

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Ρεμπέτικο: Καίγομαι καίγομαι

Ενα τραγούδι από σκηνή της ταινίας του Κώστα Φέρρη "Το Ρεμπέτικο" 1983.


Share/Bookmark

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Το Γιούσουρι


Συγγραφέας: Ανδρέας Καρκαβίτσας
 
Όταν το πρωτάκουσα, ήμουν παιδί στα σπάργανα. Και σαν έφτασα εικοσάχρονο παλικάρι, έλεγαν ακόμη για κείνο, με τον ίδιο θαυμασμό και περισσότερη φρίκη. Το γιούσουρι, το αντρειωμένο γιούσουρι, που βρίσκεται στον κόρφο του Βόλου! Το γιούσουρι, που ώρες ψηλώνει και θεριεύει ως το πρόσωπο της θάλασσας· ώρες χαμηλώνει και γίνεται κάστρο αγύριστο, με τους ρόζους και τα κλαδιά, με τις ρίζες και τ’ αντιρίμματα! Κάτω στο νησί μας το έχουν μόλογο! Γενιά σε γενιά το παραδίνουν οι ναύτες και πάει από πατέρα σε παιδί, από παιδί σ’ αγγόνι, πάντα μεγάλο, θαυμαστό πάντα, σκληρό σα σίδερο, δυνατό σα λέοντας, ψυχωμένο κι αθάνατο σα στοιχειό.
Εκείνοι που το πρωτόειδαν έσβησαν από τη θύμηση των ανθρώπων τώρα. Εκείνοι που ονειρευτήκαν να το κόψουν, κοιμούνται αξύπνητα στη γη ή και στα βάθη της θάλασσας. Εκείνοι που πήγαν γυρεύοντάς το, δε δευτέρωσαν το σκοπό τους.
          Έχει, σου λένε, κατιτί πλάνο κι επίβουλο, και αλλάζει χρώματα και αλλάζει σχήματα και γλιστρά σαν χέλι και θεμελιώνεται σαν πύργος και φωσφορίζει σαν ωκεανόψαρο, που λύνεται το σώμα με το πρώτο αντίκρισμα.
Εγώ, από μικρός που το άκουα, μ’ έπιανε κατιτί παράξενο. Φόβος και μαζί πείσμα.

Share/Bookmark
on Δημοσίευση σχολίου

Στην κορυφή του Αρτοζήνου

Αναδημοσίευση
Πηγή: Blog Μαρίνας Διαμαντοπούλου
http://m-diamantopoulou.blogspot.com/2010/09/blog-post_17.html



Ο κύκλος των πεζοπορικών  διαδρομών κατά την Αυγουστιάτικη παραμονή μας στου Σέρβου Αρκαδίας έκλεισε με την ανάβαση του Αρτοζήνου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα στο υπέροχο αυτό βουνό  αλλά κάθε φορά είναι ξεχωριστή και μαγική. Φτάσαμε με αυτοκίνητο μέχρι τον Αγιοδημήτρη, στις παρυφές του βουνού, περίπου στις 7 π. μ. Η διαδρομή ήταν γνωστή.

Ακολουθήσαμε πολύ ανηφορικό δρόμο με πολύ πέτρα και λιγοστή βλάστηση που καθιστούσε εύκολη τη προσπέλαση. Κάνοντας ελικοειδή πορεία σε κάποια σημεία αποφεύγαμε την κάθετη ανάβαση. Βαδίσαμε κατά μήκος της κορυφογραμμής που είναι ορατή από του Σέρβου και χωρίζει τη δυτική από την νότια πλευρά του βουνού. Η δυτική, βόρεια και η ανατολική πλευρά του Αρτοζήνου έχουν  τραχιά, απότομη, γυμνή και μολυβένια όψη ενώ η  νότια-νοτιοανατολική  πλευρά έχει όψη ομαλή, μαλακή και χρυσαφένια.
Ο Αρτοζήνος είναι ένα βουνό με όνομα που σε παραπέμπει στη Μυθολογία [Αρτοζήνος= άρτος Ζηνός(Δία)], με ιστορία, αφού εκεί βρισκόταν ομώνυμο χωριό που καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους περίπου το 1750 και πρόσφατη ιστορία, δηλαδή την έντονη γεωργική δραστηριότητα μέχρι τη δεκαετία του ΄70 των Σερβαίων στις πλαγιές του. Όλα αυτά  προσδίδουν βαρύνουσα σημασία στη συνείδηση του κάθε επισκέπτη και περιπατητή. Ο Αρτοζήνος είναι το καμάρι της περιοχής. Είναι ορατός από πολύ μακριά γιατί έχει χαρακτηριστική όψη. Με όλες αυτές τις σκέψεις και το ατελείωτο αγνάντεμα ανεβαίναμε, ανεβαίναμε….. και όλα τα υπόλοιπα βουνά φαίνονταν μικρά και μακρινά. Η πρωινή δροσιά ήταν καλοδεχούμενη γιατί υπήρξε σύμμαχος στο περπάτημα. Το ανέβασμα ήταν γοητεία αλλά το φτάσιμο στη κορυφή ήταν ελευθερία και υπερηφάνεια. Βγήκαμε «αγνάντιο». Και τι «αγνάντιο»! Όλα στα πόδια μας! Ολόγυρα στον ορίζοντα ξεχώριζαν οι κορυφές των μεγαλύτερων βουνών της Πελοποννήσου. Οι κορυφές του Μαίναλου, του Ταΰγετου, του Λύκαιου, του Ερύμανθου, του Χελμού! Και θέα στη θάλασσα του Ιονίου!

Share/Bookmark

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Διατί η Μηλιά δεν έγινε Μηλέα

Συγγραφέας: Γεώργιος Βιζυηνός

Αγαθή τύχη, ανεκινήθη εσχάτως το περί νεοελληνικής γλώσσης ζήτημα, το ουσιωδέστερον, κατ’ εμέ, των όσα έπρεπε να επασχολούν το ημέτερον έθνος, ουσιωδέστερον ίσως και αυτού ακόμη του ανατολικού ζητήματος. Πλην, αναγνώσται και αναγνώστριαι, όσοι υπολείπεσθε ακόμη της Μεγάλης ημών Ιδέας θιασώται, μη εκπλαγείτε δια την άμεσον ταύτην συσχέτισιν του ζωτικοτέρου των ζητημάτων με την γραμματικήν των σχολαστικών της Ελλάδος. Το γνωρίζω: Οι καλόγηροι φρονούν ότι θα υπάγομεν όλοι εις τον διάβολον, όσοι δεν αποκληρούμεν τους υιούς και τας θυγατέρας ημών, δια ν’ αφιερώσομεν τα κτήματά μας εις τα μοναστήρια, προς ψυχικήν σωτηρίαν. Οι συγγραφείς πρεσβεύουν, ως άρθρο πίστεως ιδίας, ότι πρόοδος εθνική δεν είναι δυνατό να γίνει, ενόσω έκαστος των Ελλήνων δεν σπεύδει να εγγραφεί συνδρομητής εις τα βιβλία των, προπληρώνων, εννοείται, την συνδρομήν του. Και εγώ λοιπόν ημπορώ να φανώ υποθέτων ότι η Ελλάς δεν θα λύσει το ανατολικόν ζήτημα υπέρ εαυτής, ειμή δια των απολύτων γενικών και των απαρεμφάτων. Και έρχομαι επομένως ενταύθα να παραστήσω το σύνθημα του μέλλοντος μεγαλείου της πατρίδος ως συνιστάμενον εις ουδέν άλλο, ει μη εις λέξεις, λέξεις, λέξεις! «Όχι! Ο λόγος, δια τον οποίον συνδέω το γλωσσικόν της Ελλάδος ζήτημα με το άλλο, το αποβλέπον τουτ’ αυτό την ύπαρξίν της, είναι… Αλλά καλύτερα να τον μαντεύσητε μόνοι σας εν τω μεταξύ αναγινώσκοντες. Το ανάγνωσμα όμως, όπερ σας προσφέρω, δεν είναι παρά μία ιστορία. Μία ιστορία τόσον απλή και συνήθης, ώστε απορώ πως δεν την έχει καμμία εκ των μεγάλων επιφυλλίδων, κανένα από τα ογκώδη βιβλία, όσα εγράφησαν εσχάτως περί του οποία πρέπει να είναι η γλώσσα των σημερινών Ελλήνων! Ιδού η ιστορία.

Share/Bookmark

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Το τραγούδι του νεκρού αδελφού

Μάννα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη, την πολυαγαπημένη.
Την είχες δώδεκα χρονώ και ήλιος δεν σου την είδε.
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ'άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.

Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οκτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωνσταντίνος θέλει.
«Μάννα μου, κι ας τη δώσουμε την Αρετή στα ξένα.
Στα ξένα εκεί που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν παμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε».

Share/Bookmark
on Δημοσίευση σχολίου

'Ενα Αυγουστιάτικο δειλινό στον Αγιολιά

Αναδημοσίευση
Πηγή: Blog Μαρίνας Διαμαντοπούλου
http://m-diamantopoulou.blogspot.com/2010/09/blog-post_13.html


Ο ήλιος "ακουμπάει" το βουνό "Φραντζινέτα
Σέρβου Αρκαδίας. Δυο-τρία απογεύματα του Αυγούστου, με τη Δύση του ήλιου, ανέβαινα στη ταράτσα  του σπιτιού να δω και  να φωτογραφήσω το ηλιοβασίλεμα. Δεν είχα τα αποτελέσματα που περίμενα. Δεν με εντυπωσίασε. Ο ήλιος χανόταν πίσω από το βουνό αλλά δεν μου έδινε την εικόνα που ήθελα. Πίστευα ότι το ηλιοβασίλεμα είναι το ίδιο υπέροχο  παντού. Δεν παράτησα την προσπάθεια. Αφού σκέφτηκα από πού θα ήταν καλύτερα, «έριξα» την ιδέα στη γνωστή παρέα «που παίρνει τα βουνά» και αποφασίσαμε να ανέβουμε το δειλινό στον Αγιολιά.

Share/Bookmark

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Πεζοπορία στο Σερβόβουνο

Αναδημοσίευση

Πηγή: Blog Μαρίνας Διαμαντοπούλου

http://m-diamantopoulou.blogspot.com/2010/09/blog-post_08.html

 

Αφού γιορτάσαμε το Δεκαπενταύγουστο  στου Σέρβου Ηραίας και χαρήκαμε τις υπέροχες  εκδηλώσεις του συλλόγου, επιθυμήσαμε το περίπατο στην εξοχή. Άλλωστε, όπως έχει αποφανθεί ο λαός μας εδώ και πολλά χρόνια, «δεν είναι κάθε μέρα τ’ Αγιωργιού». Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό(18/8/2010) με το Νίκο ανηφορίσαμε στο Σερβόβουνο, έχοντας ως παρέα και «ξεναγό» μας τον Δημήτρη Ρουσιά, γιο του Γιάννη Κ. Ρουσιά, ένα ευγενικό, πρόθυμο, ήρεμο και καλόγνωμο παιδί. Ξεκινώντας από του «Γιατρού τη βρύση», μ’ ένα μικρό σακίδιο στη πλάτη που είχε τ’ απαραίτητα, περάσαμε από του «Κρόθι», στην πλαγιά του βουνού, όπου υπάρχουν χωράφια χέρσα πλέον με καρυδιές και μικρή πηγή. Είχε απότομη ανηφόρα αλλά χάρις στο μονοπάτι που έχει διαμορφωθεί από το ανεβοκατέβασμα των προβάτων, με άνεση στη πρόσβαση.

Share/Bookmark

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

on Δημοσίευση σχολίου

Με γέλασαν μια χαραυγή




Share/Bookmark

Αρτοζήνος το μυθικό βουνό




Δημοφιλείς αναρτήσεις

Επικοινωνία