έτσι έλαμπε κ’ η Λιάκαινα στα τούρκικα τα χέρια.
Πέντε Αρβανίταις την κρατούν και δέκα την ξετάζουν,
Κ’ ένα μικρό μπεόπουλο κρυφά την κουβεντιάζει.
"Λιάκαινα, δεν παντρεύεσαι, δεν παίρνεις Τούρκον άντρα,
να σ’ αρματώση στο φλωρί, μεσ’ στο μαργαριτάρι;
-Κάλλιο να ιδώ το αίμα μου τη γης να κοκκινήση,
παρά να ιδώ τα μάτια μου Τούρκος να τα φιλήση,"
Κι’ ο Λιάκος την αγνάντεψε ναπό ψηλή ραχούλα,
κοντοκρατεί το μαύρο του, στέκει και τον ξετάζει,
"Δύνεσαι, μαύρε μ', δύνεσαι να βγάλης την κυρά σου;
-Δύνομαι, αφέντη μ’, δύνομαι να βγάλω την κυρά μου,
Να μ’ αυγατίσης την ταή σαρανταπέντε χούφτες,
να μ’ αυγατίσης το κρασί σαρανταπέντε κούπες,
να δέσης το κεφάλι σου με δεκοχτώ μαντήλια,
να δέσης τη μεσούλα σου μαζί με τη δική μου."
Βιτσιά δίνει τ’ αλόγου του, στη μέση γιουρουστάει,
και πάησε και την άδραξε, στο σπίτι του την πάει.
Δύνασαι μαύρε μου δύνασαι….; δύναμαι….! Απλή έκφραση μεγαλείου ψυχής…. Δεν χρειάζονται περισσότερα να μάθουμε όλοι μας και οι νέοι για να διαμορφώσουμε χαρακτήρα, Αυτό μόνο θέλει ανάλυση… δύνασαι μαύρε… δύνασαι….; Αυτό το δύναμαι το φιλότιμο του μαύρου….! άμα το ειπούν πολλοί κάτι μπορεί να αλλάξει…. Να είσαι καλά. Ξέχωσε και άλλα τέτοια!....{ ΙΣΒ }
ΑπάντησηΔιαγραφή