Τα ρόδινα χρόνια μου

(της Μαρίας Παναγοπούλου) 


Μια θύμηση αγάπη....
Σαν κάποιο λουλούδι,
τα ρόδινα χρόνια μου, τα παιδικά μου.

Μικρούλα καρδιά,
γλυκό μου τραγούδι -
που αηδόνια το λέγαν
τα τόσα ονειρά μου.

Στο τζάκι μας ξύλα...
Κι απέξω τ'αγέρι,
χορό με τα χιόνια... Νεράϊδα η ψυχή μου,

στα δάση ζητούσε
με τ'άσπρο της χέρι,
την πράσινη πέτρα να βρεί, τη δική μου....

Χρυσάφι κι ασήμι
τ'αστέρια τα βράδυα,
ελυώναν στ'ατέλειωτα, γύρω βουνά μας.

Σπαράζαν λαχτάρες
τ'αδύνατα χέρια,
το κάθε να φέρνουνε
στην αγκαλιά μας.

Μικρό μου σχολείο...
Στην ξύλινη σκάλα,
Τί αινίγματα, πόθοι, βουβά καρδιοχτύπια...

Γαλάζιοι ουρανοί,
δυό μάτια η δασκάλα...
Κι απάνω στη λεύκα
οι καρδιές μας σπουργίτια.

Και τι πανηγύρι,
της αργίας η μέρα....
Γιορτιάτικα ρούχα, ποτάμι η ματιά μου

χυνόταν πλημμύρα
κοντά μου και πέρα...
Χρυσή πεταλούδα
στον ήλιο η καρδιά μου.

Μια θύμιση πόνος.
Μακρυά το λουλούδι...
τα ρόδινα χρόνια μου, τα παιδικά μου.

Ένα σύννεφο τώρα...
- πικρό το τραγούδι -
... πως φύγαν τα τόσα μεγάλα όνειρά μου...
γλυκό μου τραγούδι -
που αηδόνια το λέγαν 

Τα ρόδινα χρόνια μου