Το πανηγύρι μας

(του Θ. Κ. Τρουπή)


Βαρεί ο Μπερδούσης τον αητό

και τραγουδάει κι ατός του.

Εδώ στη στράτα στο μπωχό

με το Θανάση θα πιαστώ

για να στηθεί ο χορός του.

΄Εεεχ... Παναγιά μου, θα σφαγώ

με τα τσακίσματά του.

Ξεσήκωσ΄ούλο το χωριό

κι ο ήλιος στο καμπαναριό

έδεσε τ΄αλογό του.

Κι όχ μαχαλά σε μαχαλά

ξεπόρτισαν οι τσιούπες.

Ανηφορίζουν, ροδολούν,

λοξοτηράνε και γελούν

ρακή γιομάτες κούπες. 

Ενάγυρα στ΄αγναντερά

μπαλκόνια, παραθύρια,

νιες άλλες είν΄ακουμπηστές

γελούμενες και πλουμπιστές

σεβτάδων θυμιατήρια.

Κοντοσιμώνιουν στο χορό

τα νιάτα απ΄τις ταβέρνες.

Και ξεθαρρεύουνε και οι νιες

και στέκουνται δυο πιθαμές

από της γης οι φτέρνες.

Βάρει, Μπερδούση, μερακλή...

Φιού!... Χόπα!... Πάει ο χάρος!

Σαν τούτη μέρα κι 'αλλη μια

να ήταν να πιάνουν γνωριμιά

ο φίλος κι ο κουμπάρος.

Πως να γινόταν να πιαστώ

Σε μαυρομάτας χέρι...

Η πλεξίδα ναν δεντρογαλιά

Και πέλαγο η αγκαλιά

Που τη φιλεί τ΄αγέρι.

Νυφοδιαλέγουν οι γονιοί

με παιδεμένο μάτι.

Κερνάει μεζέ, κερνάει καρσί

με την οκά με τη μισή

τσοπάνης τον εργάτη.

Αδελφωμένοι, αγκαλιαστοί

Ω χωριανοί, ώ τραγούδια!

Ώ γλυκερή αναθυμιά

Παλιών καιρών καλούδια!

Χάι φουντωμένη λεβεντιά,

κρουστά, μεστά μεδούλια.

Νύχτωσε λίχνο σου κρατώ,

τ΄άστρα στολίδια σου να ιδώ

κορώνα σου την πούλια.

Το πανηγύρι μας