(Μαρίας Αθ. Παναγοπούλου)
Δεν ήταν όνειρο η φωτολουσμένη εκκλησιά με τη γλυκιά της ζέστη και τα μύρα. Ούτε οι μεθυστικοί ψαλμοί που λένε "Χαίρε" σε κάποια νέα Ιερουσαλήμ...Αλήθεια ήταν της καμπάνας το τραγούδι, οι κρότοι των βεγγαλικών, το θάμπος των χρωμάτων, το κόκκινο ποτάμι στον ορίζοντα.Ψέμα δεν ήταν των κεριών το φωτεινό αυλάκι, που μέσα από τους δρόμους έφερε το μήνυμα στα σπίτια. Για να στρωθεί με την αυγή τραπέζι πλούσιο. Με μαγειρίτσα, αυγά, γιαούρτι και λαμπρόψωμο. Τα χίλια δυο καλά του κόσμου.!..
Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη.
Γελάει το σπίτι μας ολόκληρο. Παίζει η χαρά στα πρόσωπα, στα χέρια...Με κόπο αντέχεται. Πηγαίνεις στο μπαλκόνι. Απ΄άκρη σ΄άκρη λάμπει το χωριό. Οι δρόμοι, οι άνθρωποι, οι στέγες. Λάμπουν τα δένδρα, τα βουνά, ο κόσμος. Λαμπρή την είπανε. Πολύ φτωχό της πέφτει! Τραπέζι μεσημεριανό. Της μάνας το βραστό αρνί πρώτο του κόσμου! Το λένε τα κουταλοπίρουνα που ανεβοκατεβαίνουν. Το λέει ακόμα και ο παππούλης που είναι δύσκολος.
Χριστός Ανέστη. Χρόνια πολλά.
Το νού σας στην ακολουθία της Αγάπης. Έχει σπουδαία λόγια, λέει ο πατέρας... Μια κουβέντα με τόση ομορφιά. Ν΄ακούς ή να βλέπεις; Και τι να προλάβεις να ιδείς; Αστράφτει από χαρά η Παναγιά. Βελούδο πέφτει επάνω σου η ματιά της...Χλωμός από τα βασανιστήρια ο Χριστός. Μα ''εδώ είμαι'', λέει. ''Μη φοβάσαι αναστήθηκα''. Γελούν οι άγιοι στις εικόνες, ίδιοι άνθρωποι! Στο τέμπλο τ΄ασημένια φύλλα της κληματαριάς σαλεύουν...Σχήματα χίλια, χρώματα και φως. Πολύγωνα, κύκλοι, τετράγωνα, πληγώνουν τα μάτια. Τα μάτια! Τα μάτια του δες. Τι δεν λένε.
''Και αλλήλους περιπτυξόμεθα''.
Ψιχάλες μύρου στα κεφάλια. Οι γυναίκες στρώνουν τα μαλλιά. Να κι αρραβωνιασμένες στο γυναικωνίτη. Από τις άσπρες τους λαμπάδες τις μετράς...
-Χριστός Ανέστη. Χρόνια σας πολλά.
-Αληθώς ο κύριος. Επίσης.
Άλλοτε, λέει, κάθονταν ο ένας πλάι στον άλλο στα τουράκια και άλλαζαν της αγάπης φιλί, ξεχνώντας κάθε διαφορά τους και έχθρα. Τώρα τραβούν προς την πλατεία συντροφιές. Άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά... Κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλιά, γαλάζια...Οι λουλουδιασμένοι κήποι περπατούν...Χορός του Πάσχα! Πως να μπει σε λέξεις; Δεν το επιχειρείς. Θυμάσαι μόνο. Όσο μπορείς να θυμηθείς...Μέτρο δεν θάβρεις στου χορού το φούντωμα. Από τη στιγμή του πρώτου κύκλου, με το δειλό τραγούδι και την κίνηση, ίσαμ΄ εκεί που ''καίγεται το πελεκούδι'' δεν ξέρεις πόσο κράτησε. Αστράφτουν μόνο εμπρός σου, μια κανάτα, ποτήρια με κόκκινο κρασί, τα παλαμάκια γύρω, οι κοπέλες μέσα τραβηχτά... Δεύτερος κύκλος, Κι΄άλλος... Κι΄άλλος... Ηλιοβασίλεμα... Κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλιά, γαλάζια...Πήραν φωτιά ουρανός και γη ταυτόχρονα...
ΧΟΡΟΣ! Τα κορμιά δίχως βάρος. Σειούνται, τινάζονται, λυγίζουν...Μιλάνε πέρα απ΄ την κατεβασιά των τραγουδιών τα μύρια τόσα της ζωής και τι μεγάλη χάρη να τ΄ αξιώνεται ο άνθρωπος! Μόνος ξεχωριστός μέσα στην πλάση. Αλήθεια που την παίρνουν όρκο γύρω τα πρόσωπα όσων παρακολουθούν. Παιδιά, μεσόκοποι, νέοι και γέροι...
''Λαμπρυνθώμεν λαοί...''
Η εντολή έχει βρει καταμεσής το στόχο!...Σκοτάδι. Λάμπες πετρελαίου στο μαντρότοιχο. Σημάδι κούρασης κανένα στο χορό. Βαραίνουν τα δικά σου μάτια.
-Πάμε. Μπροστά ο δικός σας ο καιρός.
-Ταχιά το μεσημέρι πάλε...Προοπτική γιορτής.
-Χριστός Ανέστη!...
ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ
Αναζητάς τα χθεσινά. Χρώματα, λάμψεις...Στην εκκλησιά, στο σπίτι, τ΄ απόγευμα στο χορό...Γκρίζο ένα πέπλο τα τυλίγει. Θάναι το χρώμα του αποχωρισμού...
-Ψέματα πως κρατάει το Πάσχα εξη μέρες.
-Στα λόγια ναι. Η πράξη όμως; Δεν καρτερούνε οι δουλειές. Κι απέ, να παίρνει κάθε ημέρα τη σειρά της. Μεθαύριο της Παναγίας καληώρα. Τ΄ Άγιο Κωνσταντίνου, της Παναγίας το δεκαπενταύγουστο, πλαϊνά!
...Έτσι όρισε ο Θεός. Να μη βαρυγκωμάτε. Και στα στερνά δεν είναι τίποτα για χόρταση. Τούτο να μην τ΄ αλησμονήκεις...
-Και να το θες γιαγιά δε γίνεται. Μαθαίνεις.
Τα πάντα είναι μια στιγμή Λαμπρής !
-----------
Αναδημοσίευση-----------
Πηγή: Σερβαίοι Συγγραφείς/Λογοτέχνες - Ιστοσελίδα servou.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου